Remigiusz Mróz jakiego nie znacie! Czy ludzkość jest tylko pionkiem w gigantycznej kosmicznej rozgrywce? Intryga w niespotykanej dotąd skali, w której stawką jest istnienie całej ludzkości. Fantastyka z elementami horroru w tempie najlepszych powieści sensacyjnych i z tajemnicą, której rozwiązanie zaskoczy nawet najbardziej przewidujących czytelników. Walka o przetrwanie ludzkiej rasy rozpisana na dziesiątki światów i miliony lat. Bohaterowie, których losy będziesz śledzić z zapartym tchem: niejednoznaczni, wielowymiarowi i obdarzeni prawdziwa iskrą życia przez mistrza polskiego kryminału. Na okręcie badawczym "Accipiter" przy życiu zostają tylko dwie osoby: astrochemik Hakon Linberg i nawigator Dija Udin Alhassan. Kto stoi za fiaskiem ich misji? Czy mord na załodze statku jest tak wyczekiwanym Pierwszym Kontaktem? Remigiusz Mróz w "Chórze zapomnianych głosów" zabierze was tam, gdzie nigdy nie spodziewaliście się trafić.

O czym jest moja książka? O tym, że maluję obrazy. Tworzę coś z niczego, czyli w pewnym sensie jestem bogiem, ale nie tym z Paktofoniki, i nie Jezusem Chrystusem, nawet nie Zeusem, tylko takim małym bogiem, bożkiem. Kiedy zasypiam, obrazy się budzą, życie w nich toczy się normalnie, tak jak u nas, tam też jedzą, płodzą dzieci, łoją wódę, kłócą się, jarają gandzię. Taki świat wykreowałem. Usadowiłem go w oddalonej od szlaku samotnej góralskiej chatce, gdzieś na końcu świata, w Bieszczadach, pomiędzy Cisną a Wetliną. To na pierwszy rzut oka zwyczajne schronisko tak naprawdę jest azylem pełnym ludzi uciekających przed wojną, bestialstwem getta, przed krwią na dłoniach, uzależnieniem od cyberseksu, chorą ambicją, wypłukującą z mózgu resztki wolności i zdrowego rozsądku. To miejsce jak magnes przyciąga moich bohaterów, wyławiając ich z różnych czasów i miejsc. Łączę i mieszam gatunki, romans z kryminałem, horror z erotyką, poezję z fantastyką; przy ciągłym akompaniamencie muzyki, od jazzu i bluesa po brudny i sprzężony punk rock. Zadaję wiele pytań, na które odpowiedź jest zawsze taka sama - Człowiek jest niezniszczalny. Ale czy to dobrze? Miłej lektury! Rafał Cuprjak „Czytelnicy ceniący prozę przełamującą ograniczenia gatunkowe powinni koniecznie sprawdzić, co czai się w Po drugiej stronie”. Dawid Kain, autor Kotku, jestem w ogniu, Chory, chorszy, trup i Horrorarium „Po drugiej stronie” to magiczna opowieść. Coś pośredniego między dusznym, niespokojnym snem pijaka, a żydowskim mistycyzmem, coś co wymachuje przed nosem oniryczną tajemnicą, a jednocześnie jest mocne, surowe i namacalnie prawdziwe. Wciągająca książka. Podobają mi się bohaterowie - są z prawdziwego mięsa i ciepłej krwi.„ Marcin Jamiołkowski, autor Okupu krwi, Orderu i Kellera